Terug naar de plaats delict

Terug naar de plaats delict. Niet helemaal wat je zou verwachten of wat verstandig zou zijn om te doen. Naar Baixa gaan stond ook niet op ons programma. Toch spendeerden we daar het grootste gedeelte van de dag. We begonnen echter op een totaal andere plaats, namelijk: Zoológico Jardim.

 In het Nederlands: De Dierentuin. Daar aangekomen na een metro reisje konden we nergens de kaart verkoop vinden. Alle loketten bij de ingang waren gesloten en nergens stond iets aangegeven. Sanne grapte: ‘Misschien is het vandaag gratis naar de dierentuin dag.” En ja hoor, we konden gewoon, gratis, zonder kaartje door lopen. Althans, dat dachten we. Totdat we 300 meters verder, na allerlei aapjes en vogels bezichtigd te hebben, op de kaartverkoop stuitten. Dure kaartverkoop, wel te verstaan.

Teleurgesteld sjokten we terug naar de aapjes, waar zich toevallig ook een restaurantje bevond. Het was inmiddels lunchtijd en de plaatjes op de menukaart zagen er lekker uit. (Het is in Portugal de gewoonte om foto’s van de gerechten op de menukaart te plaatsen. Dit niet altijd ten goede van de aantrekkelijkheid van het restaurant…) Het eten bij het restaurant was trouwens niet om over naar huis te schrijven. (Het was zo smerig! Zo, zo smerig!) Dus dat gaan we ook niet doen.

Na de lunch gingen we terug naar hotel voor een siësta en trokken vervolgens door naar de plaats waar mijn portemonnee gestolen is: Baixa – Chiado. Don’t blame us! Ze hadden hele leuke winkels en we zijn en blijven twee tienermeiden. Dat merkten ze in de winkel ook. Wat moeten de verkoopsters wel niet gedacht hebben toen we hun winkels “bestormden”. Zeker op het moment dat we letterlijk op de grond lagen van het lachen midden in een gigantisch pashokje dat zich midden in de winkel bevond. Hier, op deze super openbare plaats, kwam onze humor naar boven. De humor die wij trots: pashokjeshumor noemen. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik lachend uitriep: ‘Stop! Ik plas bijna in mijn broek!’ Waarop Sanne reageerde met: ‘Doe maar niet! Want je hebt er geen aan!’

Ik ben nog nooit zo dichtbij doodsoorzaak: lachen geweest. Normaal lachen lukte niet meer. Het waren een soort van hinnikende hikjes die we al liggend op de grond van het pashokje uitstootten.

Terwijl ik dit schrijf, komt opnieuw de prangende vraag wat de verkoopster wel niet gedacht moet hebben in me op. Waarschijnlijk is het antwoord iets in de richting van het spontaan veranderd zijn van twee meisjes in varkens of het panisch worden en zenuwinzinkingen krijgen van de meisjes in het pashokje. Achja, de kledingverkoopsters konden ons toch niet verstaan. 

Dat was een van de vele coole dingen in Lissabon. Het hebben van een soort van codetaal. 

We hadden het erover met een stelletje uit Zwitserland tijdens het avondeten. We aten bij een super schattig restaurantje dat een beetje verstopt zat in een steegje. Het eten dat we kregen voorgeschoteld was VERRUKKELIJK! Het was ook hier dat ik een nieuwe gespreksstarter heb ontdekt die beter werkt dan welke slechte openingszin ooit! Het: vuur-per ongeluk-saus-af-op-de-persoon-die-naast-je-zit principe. 

Stap één: Je zet je vork in de tagliatelle met saus, bacon en champignons van je vriendin met de intentie deze te proeven.

Stap twee: Je trekt heel soepel de vork terug waardoor de tagliatelle als een elastiekje terug springt naar het bord van je vriendin en door deze beweging saus afvuurt in alle mogelijke richtingen. Dus ook in de richting van je buurman.

Stap drie: Je buurman kijkt omhoog om uit te vinden waar de druppels vandaan komen en merkt vervolgens aan jouw: Sorry! Sorry! Sorry! Dat ze niet afkomstig waren van het dak maar van het bord van je vriendin.

Stap vier: Voila, u heeft een gesprek.