Het is twee uur 's middags. We, Sanne en ik, zitten in een eettentje in Lissabon*. Voor ons staan twee grote kommen spinazie soep, een luxe broodje kip-kalkoen en een luxe broodje mozzarella en tomaat. Twee glazen verse, ijskoude, jus d'Orange waarin je het vruchtvlees kunt zien drijven bevinden zich ook op onze tafel. De vier persoonstafel waar we even op moesten wachten, maar waar we dan nu toch eindelijk met zijn tweeën zitten te genieten van onze omgeving en natuurlijk ons eten. We zijn midden in een gesprek als er een dienblad voor de stoel naast ons wordt neergezet op onze tafel. 'blablablablabla.' Horen we. Een vrouw vraagt ons iets in het Portugees. 'Uh sorry?' reageren wij. 'Oh Sorry! Are these free?' vraagt ze. Twee vriendelijke donkere ogen kijken ons aan vanuit een gebruind gezicht. Haar lippen zijn rood gestift. Haar grijze haar opgestoken. 'Yeah, they are free.' 'May I sit here?' Vraagt ze. Haar stem is even warm en vriendelijk als haar ogen. We knikken.
Ik ben een beetje betoverd door haar uitstraling. Ze komt naast me zitten, richt haar aandacht op haar broodje en neemt een grote hap. Haar lippenstift laat een rode afdruk achter op het brood, maar ze lijkt het niet te merken. 'Au.' Een schop onder de tafel tegen mijn schenen. 'Niet zo staren.' Sist Sanne. Maar zij staart ook. We staren allebei even naar de vrouw die naast ons is komen zitten en waarvan de elegantie afstraalt voordat we ons gesprek hervatten.
'Excuse me, may I ask you something?' Vraag ik niet veel later aan diezelfde vrouw. Het is een beetje ongemakkelijk getimed want ze heeft net een gigantische hap genomen en heeft haar mond vol. Ze lacht een beetje ongemakkelijk met haar mond gesloten, maar kauwt stug door en slikt. 'Ofcourse.' 'Are you from Lisbon?' Vraag ik. Ze knikt. Niet veel later hebben we een gesprek over Lissabon.
Ze verteld ons over de liefde die ze voelt voor deze stad. Hoe prachtig ze het vind dat deze zo authentiek is gebleven, maar tegelijkertijd ook met de tijd is meegegaan. Dat het niet veel steden lukt om de goede oude tijd te combineren met de moderne gehaastheid. We vragen haar welke plaatsen we echt gezien moeten hebben en vertellen over wat wij allemaal al gezien hebben en wat wij van Lissabon vinden. Op haar beurt verteld ze ons over haar reizen naar IJsland, Barcelona, Sicilië en vraagt ons of we uit de UK komen.
De trots gloeit in ons op en doet onze wangen rood worden. Deze vrouw denkt, nadat we een heel gesprek in het Engels achter de rug hebben, dat we uit the United Kingdom komen. Een groter compliment kun je niet krijgen.
We vertellen haar over onze Nederlandse achtergrond en over de verschillen tussen Nederland en Portugal. We hebben het over haar bewondering voor ons Engelse taalgevoel en gebruik, over mijn neefjes die net 6 en 8 jaar oud zijn en die vloeiend Spaans, Engels en Nederlands spreken en over de informatisering van de maatschappij.
Ze schrijft een paar mooie stranden en locaties voor ons op. Drukt ons op het hart om van het leven te genieten en om, als we de kans krijgen, Ijsland te bezoeken. En dan is ze weg.
Zwaar onder de indruk kijken we haar na als ze naar buiten loopt. 49 jaar is ze. Geen kinderen. Neefjes die ze zwaar vertroeteld en waar ze zoveel van leert. Bereisd en geleefd. Vrolijke lachrimpels rondom haar ogen. Niet de jongste meer, maar ook zeker niet oud. De belichaming van een wereldvrouw. Een vreemde waarvan we zojuist een stukje levensgeschiedenis hebben gehoord.
Het was zo'n gesprek zonder de intentie om indruk te maken. Zo'n gesprek waarvan je juist onder de indruk raakt en bij jezelf denkt: 'Wauw. Ik hoop dat ik later ook zo wordt. Dat ik zo wordt als de vrouw met de rode lippen, grijze haren en gebruinde huid. Een wereldvrouw.'
* Het eettentje: A Padaria Portugesa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten