Op de een of andere manier ontmoeten Sanne en ik als we samen zijn de meest interessante mensen. Vandaag drie stuks maar liefst. Nou eigenlijk 7 personen, maar drie gesprekken in totaal. Drie totaal verschillende gesprekken. Allemaal op hun beurt fantastisch. Allemaal op hun beurt uniek.
Het eerste gesprek vond plaats op het midden van Praça Luís de Camões. Nou is het niet bepaald een gesprek te noemen, eerder een dansfestijn. Sanne en ik zaten in de schaduw onder het beeld met onze verkruimelde koekjes toen twee goed geklede meisjes het plein op kwamen lopen. Ze zetten hun spullen midden op het plein neer en haalden een canon camera uit een tas. Niet veel later liepen ze over het plein en maakten, dachten wij, foto's van elkaar. Dit moet wel voor een blog zijn! dachten we. Ook dit hadden we verkeerd gedacht. Toen ik er naar toe liep om te vragen of ze foto's aan het maken waren voor een blog, bleek dat ze en geen blog hadden en geen foto's aan het maken waren. Ze waren elkaar aan het filmen terwijl ze over het plein dansten. Een vriendin van hun ging trouwen en ze maakten een dansmashup op Pharrel Williams: Happy. Ik bood aan om voor hun te filmen zodat ze ook samen op beeld zouden staan. Dankbaar namen ze het aanbod aan om ons daarna te vragen of we misschien mee wilden dansen.
Niet veel later dansten we met zijn vieren over een plein in Lissabon terwijl we zongen: Happy! Clap along if you feel like a room without a roof! Ik heb ontzettend gelachen. We wisselden gegevens uit en bedankten elkaar. Ik moet nog een mailtje krijgen met daarin ons filmpje, maar als het er is, dan plaats ik gelijk een post met het beeldmateriaal.
Na afscheid te hebben genomen van onze dansmaatjes dwaalden we verder door Lissabon. We kwamen uit bij een ander pleintje: Largo do Carmo. Hier maakten we kennis met een groepje straatmuzikanten. Uit Frankrijk en Wales kwamen ze en ze maakten muziek uit, en ik quote, the United Swingdom. Swing muziek. De toeval geeft dat een vriendin van me, Linde, me laatst heeft leren swingdansen. Ze waren niet aan het spelen, maar we hebben een deal gemaakt. Als we elkaar nog een keer zouden tegen komen, dan zouden zij muziek spelen en dan zou ik dansen. Ik als stijve hark. Sanne als danseres. We zijn ze niet nog een keer tegen gekomen. Publieke vernedering vanwege mijn ontbrekende danstalent is me gelukkig bespaard gebleven. Maar het zou ontzettend leuk zijn geweest als we samen muziek hadden kunnen maken en kunnen dansen.
Onze dag sloten we af met een heerlijk etentje en een geweldig gesprek met een stelletje uit Zwitserland. We begonnen ons gesprek door middel van het vuur-per-ongeluk-saus-af-op-je-buurman gespreksstart principe. Wat ben ik blij dat die saus op mijn buurman belandde. Wat een gesprek was dat zeg. Wat een gesprek. Het gesprek was zo geweldig dat ik heb besloten hier een aparte blogpost aan te wijden.
Zie voor het gesprek en het meest geweldige liefdesverhaal dat je ooit hebt gehoord:
Het verhaal van Marco en Claudia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten